Noordse Waterlijster, het verhaal - Ben Gaxiola

Oog in oog met een cosmic mindfucker.

Mensen die mij kennen weten dat ik een verstokt Texelganger ben, met verder een voorliefde voor de Lauwersmeer. De verscheidenheid in biotopen en de bereikbaarheid van de plekken met de auto spreken mij zeer aan. Toch trokken de DT-weekeinden mij meer en meer. Niet in de laatste plaats, omdat de DB vogelweken/vogelweekeinden dreigen te verworden tot kluitjesvogelen en het massaal twitchen van alle subzeldzaamheden die op het eiland worden gevonden.
Tijdens het eten na de Top of Holland Birdrace hoorde ik toevallig Han Zevenhuizen zeggen dat hij de eerste twee DT-weekeinden dit jaar moest missen in verband met de aanstaande geboorte van zijn eerste kind. Na overleg met het thuisfront heb ik contact gezocht met Han om te vragen of ik zijn plaats kon innemen. Dit bleek te kunnen, de rest is geschiedenis…..
Ik bezocht dus voor het eerst een weekeind van Deception Tours. Afgezien van twee twitchacties was ik nog nooit op Vlieland geweest. Laurens Steijn zei dat nieuwelingen meestal iets goeds ontdekken en Jeroen de Bruijn zei op zaterdagmorgen tegen mij dat ik rekening moest houden met alles.
Op vrijdag leidde Hans ter Haar mij rond. Al snel werd mij duidelijk, waarom er zoveel vogelaars graag naar Vlieland gaan. Werkelijk het hele eiland is leuk om te vogelen. Op zaterdag 18 september 2010 vogelde ik vanaf het begin van de middag mee met Arnout Linckens, Bas van de Boogaard en Jeroen de Bruijn. Bij de oude eendenkooi zei Bas: “we gaan je nu het gaafste bos van Vlieland laten zien. Er zit nooit wat, maar hier wordt een keer een knaller gevonden.”

Noordse Waterlijster, Vlieland, 18 september 2010 (Hans ter Haar)

In de eendenkooi verspreidden we ons. Al fantaserend over Roodkeelnachtegalen kwam ik in de buurt van een greppel met een bruggetje. Onder het bruggetje vloog met een luid tsjik een vogel vandaan die voor mij vrij ging zitten in een boompje op ongeveer 3 meter hoogte op een meter of 5.
Ik keek door mijn kijker en kreeg een hartverzakking. Het was een plompe pieperachtige vogel, met een loeier van een wenkbrauwstreep, zwaar gestreepte onderdelen, een egale groenbruine bovenkant en een kort staartje al knikkend in het boompje.
Dit kon niet anders dan een Noordse waterlijster of een andere Amerikaanse lijster zijn! Snel keek ik in mijn mobiel of ik een telefoonnummer van een van de jongens er in had staan. Toen ik dat niet vond, heb ik maar gefloten. Met deze actie was ik wel de vogel kwijt geraakt.
Jeroen de Bruijn kwam als eerste aangerend. Ik vertelde hem dat ik iets heel heftigs had gevonden en dat ik dacht aan een Noordse Waterlijster of een andere Amerikaanse lijster. Al snel hoorden we de vogel roepen en Jeroen zag iets naar achteren vliegen. Ook Arnout kwam aan en ik beschreef wat ik had gezien. Jeroen zei mij een boek te gaan halen, zodat ik het kon checken. Ik zocht snel Noordse Waterlijster op. Dat leek wel heel erg op de vogel!

Noordse Waterlijster, Vlieland, 18 september 2010

Arnout was de eerste die de vogel kort, maar goed zag. Hij bevestigde dat het een Waterlijster was. Daarna vond Bas hem terug en konden we de vogel alle vier goed bekijken. Jeroen sloot Louisiana Waterlijster uit op basis van de éénkleurige wenkbrauwstreep en de buffe flanken/onderdelen. Na ongeveer een minuut vloog de vogel zonder aanleiding de plas van de Eendenkooi op en verdween uit het zicht links de bocht om.
Na wat oerkreten en omhelzingen, begonnen we als een gek mensen te bellen. Jeroen piepte na een aantal pogingen de vogel door aangezien hij wel bereik had. Vanwege het slechte bereik op de plek en elders op het eiland werden veel mensen in eerste instantie niet bereikt.
Ik heb ooit wel eens gezegd dat ik een tattoo zou nemen als ik een nieuwe soort voor Nederland zou ontdekken. Na de Spaanse mus in mei 1997 is het er nooit van gekomen (ja ja) en op een gegeven moment werd het wel erg mosterd na de maaltijd.
Toen ik mijn vrouw in tranen belde en haar vertelde dat ik een nieuwe vogelsoort voor Nederland had ontdekt en nog een snoeiharde mega ook, zei zij fijntjes:

“dat wordt dus een tattoo…”

Waarop ik antwoordde: “nou, dat zijn wel een hoop streepjes hoor…”

Overigens gaf ze later ook weer de perfecte reden om het niet te doen (pfff). Je staat gelijk achter in de discussie als je puberende dochter onverhoopt een tattoo wil.
Iedereen op het eiland kreeg uiteindelijk de vogel goed te zien. Helemaal nadat deze een show van een halfuur gaf op korte afstand (zie de foto’s van 18 september van Hans, Laurens en Arnold Meijer op de DB-site). Circa 30 vogelaars van het vasteland haalden de vogel nog op zaterdag door watertaxi’s te regelen.

Voor de bijgelovigen:

Toen ik na terugkomst in het huisje de nieuwe Svensons pakte die ik op mijn kamer had laten liggen bleek er een folder van Vogelbescherming in te zitten precies bij de pagina van de Noordse Waterlijster…

Gelukkig of helaas?

Tot opluchting van de rest van Nederland bleek de vogel de volgende ochtend nog aanwezig. Toen Sander Lagerveld Laurens belde met de mededeling dat hij er nog zat, leverde dat een dubbel gevoel op. Je gunt iedereen een dergelijke soort, maar als de vogel maar een dag was gebleven was het een terechte beloning voor de mensen die het risico nemen om meerdere weekeinden per jaar te gaan vogelen op een eiland waar je nog zo een-twee-drie niet vanaf bent. Uiteindelijk hebben circa 230 mensen op zondag de vogel gezien, mede dankzij het gedisciplineerde gedrag bij de twitch.

Mindfucker.

Het betreft de 500e soort van Nederland en het was voor mij de 2e keer dat ik een nieuwe soort voor Nederland ontdekte. Het gevoel bij deze ontdekking was nog veel heftiger dan de eerste keer. Cosmic mindfucker is een zeer treffende omschrijving van de rollercoaster aan blijdschap, genot, vervulling, twijfel, vertwijfeling en stress die je in die split second over je heen krijgt.

PS 1. Han Zevenhuizen heeft inmiddels een zoon, Mart. Moeder en kind maken het goed. Daarnaast heeft hij op maandag de vogel gezien.

PS 2 Enige nadeel(tje): dat Bennie nou eenmaal veel beter scandeert dan Ben zal er wel voor zorgen dat ik de komende jaren regelmatig weer met Bennie wordt aangesproken, terwijl ik toch echt al heel lang Ben heet.

PS 3 Huisje Veerman 4 vond daarnaast ook de Roodkopklauwier, de Roze spreeuw, de Ortolaan, een Draaihals en een Sperwergrasmus.