Geen boot, maar wel een Woestijntapuit

Al jaren gaan we met de JNM (www.jnm.nl) in de herfstvakantie naar Schiermonnikoog om daar vogels te kijken met veel jonge vogelaars. Dit is altijd erg gezellig en heeft in het verleden al de nodige Pallas Boszangers en andere leuke soorten opgeleverd. Dit jaar lukte het me helaas niet om naar een van de twee herfstkampen te komen, maar het weekend (22-24 oktober) tussen de twee kampen in lukte wel. Na op zaterdag in de wind en regen tevergeefs gezocht te hebben naar de eerder door Vivian Jacobs gevonden Siberische Boompieper was het tijd om met alle JNM’ers de Tox-bar onveilig te maken om de volgende ochtend weer met de boot te vertrekken.

De volgende morgen kregen we te horen dat de ochtendboot niet ging, maar pas om 14:30, omdat de pier onder water zou staan. Nienke Lameris en ik waren een beetje chagrijnig omdat ik een afspraak had ’s middags en Nienke weer terug moest vliegen naar Ierland, dus gingen we toch maar even bij de pier kijken naar het zogenaamd “belachelijk hoge water”. Dit viel dus wel mee, maar toch geen boot. Terugfietsend zagen we een Kanoet die zijn uiterste best deed niet op een Kanoet te lijken en op een oeverloperachtige manier van steen tot steen vloog. Deze vloog richting jachthaven en leidde ons doelbewust richting de waddijk waar hij definitief als Kanoet werd ontmanteld. Toen we weer verder gingen richting de jachthaven vloog er na een paar meter fietsen een bleke tapuit op. Redelijk ver weg, maar verrekijker erop gericht en ik zei tegen Nienke, “he, daar staat een zeldzame tapuit!”. Toen kwamen van alle (lees: twee) kanten fietsers en vloog de tapuit heen en weer langs de dijk. Dit deed de tapuit significant sneller dan wij. Toen de tapuit weer was gaan zitten bleek hij zelfs na vijf keer kijken en navragen bij Nienke nog steeds een volledig zwarte staart te hebben en ook zonder vogelboek en camera moest het dus een vrouwtje Woestijntapuit zijn.

Sander Bot heeft snel iedereen gewaarschuwd zodat de anderen ook naar de vogel konden komen kijken. De dijk werd tijdelijk even gepromoveerd tot no-go area voor mensen op quads en fietsen, zodat de arme immigrante even rustig op haar plek kon blijven zitten. Iedereen op het eiland kon die dag en de dagen erna de vogel nog bekijken. Ook vloog er een Kleine Alk over het wad langs de Woestijntapuit en konden we nog even genieten van de zondvloed aan pestvogels in het dorp en uiteindelijk toch met de boot weer terug. Er bestaan slechtere tijdsbestedingen als je noodgedwongen een paar uur extra op Schiermonnikoog moet blijven. De volgende dag overtroefde Jorrit Vlot de Woestijntapuit en Siberische Boompieper nog even door tijdens het JNM kamp een Blauwstaart (!!!) te vinden en zagen Niels Bot en Helen Rijkes nog een Zwarte Zeekoet en Martijn Renders een Bosgors.

Ik ben benieuwd naar de rest van het kamp en naar de rest van de verhalen; en nu naar buiten, want er zit nog meer in deze week!

Tekst: Martijn Hammers
Foto's: Peter Lindenburg